پیشنهاد نویسنده سرشناس دیلی میل؛ جایزه سال لیگ جزیره را به برونو فرناندس بدهید!

به گزارش خبرورزشی، ایان لیدمن در دیلی میل نوشت: امسال باید انتخاب مرد سال متفاوت باشد!  برونو فرناندس، شایسته‌ترین بازیکن فصل است؛ تصور کنید یونایتد بدون او چه شکلی داشت؟

این نویسنده نوشت: در لیگ برتر، معمولاً جایزه‌ی بازیکن سال به کسی می‌رسد که در تیم قهرمان بازی کرده است. در ده فصل اخیر، هفت بار این اتفاق افتاده. تنها استثنای جدی، فصل ۲۰۱۸ بود که محمد صلاح از لیورپول، تیم چهارم جدول، جایزه را برد. اما امسال باید متفاوت باشد.
فوتبالیست تأثیرگذار این فصل، برونو فرناندس از منچستریونایتد است. او ممکن است خارج از اولدترافورد چندان محبوب نباشد — اما چه بازیکنی در یونایتد محبوب است؟ این باشگاه همیشه با برچسب «همه جز یونایتد» زندگی کرده، و هوادارانش با افتخار آن را حمل می‌کنند.
فرناندس بی‌نقص نیست. من هم بارها از او انتقاد کرده‌ام، به‌خصوص بابت رفتارهایش در زمین و سبک رهبری‌اش. هنوز هم گاهی با زبان بدنش تیم را زیر سوال می‌برد. اما مگر بازیکنانی که این جایزه را برده‌اند، همیشه فرشته بوده‌اند؟ لوئیس سوارز؟ روی کین؟ این جایزه برای «فوتبال» است، نه برای ادب و اخلاق.
حقیقت این است: اگر فرناندس در یونایتد نبود، این تیم ممکن بود حالا در خطر سقوط باشد. ریو فردیناند شاید اغراق کرده، ولی وقتی تیمی این‌قدر بی‌ثبات است و میانگین گل زده‌اش فقط ۱.۱۵ در هر بازی‌ست، تأثیر یک بازیکن مثل فرناندس حیاتی می‌شود. ۱۶ گل، چند پاس گل، لحظات بزرگ — او فراتر از آمار عمل کرده، جریان بازی‌ها را عوض کرده.
بله، بازیکنان بزرگ باید ثبات داشته باشند. در تیمی خوب درخشش ساده‌تر است، اما وقتی اطرافت در حال فروپاشی‌ست و تو هنوز سطح بالا ارائه می‌دهی، آن‌وقت فرق بازیکن بزرگ و بازیکن صرفاً خوب روشن می‌شود. فرناندس در میانه‌ی بی‌نظمی، استوار ایستاده است.
او از لحاظ بدنی هم تقریباً همیشه در دسترس بوده. فقط یک بازی لیگ را از دست داده. فصل را کند شروع کرد، اما پس از اولین گلش در اکتبر، هیچ‌وقت بیش از پنج بازی بدون گل نماند. در تیمی که ساختار ندارد، کنار بازیکنانی که بعضی‌هایشان از نظر فنی کافی نیستند، فرناندس نه‌تنها ایستاده، بلکه بار تیم را به دوش کشیده است.
رقبایش برای این جایزه مثل صلاح یا ایساک، بازیکنانی‌اند که در تیم‌هایی ساختارمند بازی می‌کنند. اما فرناندس وسط بحران‌ها درخشیده، نه در سایه‌ی نظم.
جایگاهش در تیم هم فقط فنی نیست. وقتی سر جیم رتکلیف از وضعیت پرداخت‌ها در یونایتد انتقاد کرد، اولین بازیکنی که نظرش پرسیده شد، برونو بود — و پاسخ او دقیق و درست بود. او کاپیتانی است که در سکوت، سنگینی وظایفش را پذیرفته. خبرنگاران، هواداران، مدیران باشگاه و حتی هم‌تیمی‌ها، همه او را چسب رختکن می‌دانند — کسی که بین زبان‌ها و گروه‌ها پل زده، کسی که فرهنگ باشگاه را فهمیده و در آن حل شده است.
در مراسم‌های کوچک، مثل وقتی که برای درگذشت مسئول پذیرش زمین تمرین پرچم یادبود سفارش داده شد، پشت ماجرا او بود. این یعنی رهبری واقعی، نه فقط فریاد زدن در زمین.
شاید این‌ ویژگی‌ها به‌تنهایی برای بردن جایزه کافی نباشد — چون این جایزه، فوتبالی است. اما این‌ها نشانه‌ی بازیکنی‌ست که مسئولیت را پذیرفته، بار تیم را کشیده و در دل بحران، رهبری کرده است.
فرناندس فصل به فصل بالغ‌تر شده. همان بازیکنی که دو سال پیش در شکست ۷-۰ برابر لیورپول، رفتاری زننده نشان داد و از سوی گری نویل «مایه‌ی شرمساری» لقب گرفت، حالا یکی از معدود نقاط اتکای تیم شده است.
آن روز فکر نمی‌کردم او کوچک‌ترین شایستگی برای کاپیتانی منچستر یونایتد داشته باشد. حالا نظرم کاملاً عوض شده.